De Edisons zijn inmiddels zo’n instituut geworden, dat het bijna normaal geworden is dat ze worden uitgereikt. Omdat het beeldje van Pieter d’Hont een vast onderdeel is geworden van de Nederlandse muziekwereld, is het bijna niet voor te stellen dat het al 65 jaar wordt uitgereikt. Daarom waren de Edisons Jazz en Klassiek dit jaar geen gewone editie, maar werd in het AFAS Theater in Leusden een jubileum gevierd. De organisatie had dan ook een aantal verrassingen in petto.
Net als de vorige drie keren gingen aan het hoofdprogramma een paar ‘Edison Talks’ vooraf; korte informatiesessies waarin kennisoverdracht centraal stond. Dit jaar werd het diner met de prijsuitreikingen ingeleid door twee ‘amuses’…
War Child ❤️ Muziek door Ernst Suur, directeur War Child Nederland.
Met jarenlange ervaring in oorlogsgebieden en vluchtelingenkampen (Soedan, Kosovo, Afghanistan) vertelde Suur hoe War Child met muziek, spel en beweging kinderen helpt met het verwerken van oorlog. Hun werk is even belangrijk als voedsel en medicatie. Let wel: 473 miljoen kinderen groeien momenteel op in oorlog. War Child deelt zijn werk en opgedane kennis met andere organisaties, zoals Unicef en Artsen Zonder Grenzen, om nog meer kinderen te kunnen helpen. Vanaf dag 1 heeft de Nederlandse muziekwereld, met ambassadeurs als Lavinia Meijer en Janine Jansen, de organisatie gesteund in zijn missie: de oorlog uit een kind.
Een piano van beton door Stef Collignon.
Het ware verhaal van de grootste uitvinder aller tijden: Thomas Edison. Hij had een Nederlandse vader, maar had zijn genie vooral van zijn Amerikaanse moeder. Edison begon als krantenjongen en eindigde als legende met de meeste patenten op zijn naam (waarbij gezegd moet worden dat hij ook uitvindingen van zijn werknemers op zijn naam zette), een record dat sindsdien nooit is geëvenaard of verbroken. Hij gaf zijn naam aan onze bekendste muziekprijs, de Edison, maar was ook actief in de mijnbouw en gebruikte afval uit die industrie om beton te maken. Daarnaast was hij de eerste piraat van de filmindustrie. Een mooie lezing over zijn veelbewogen en bepaald niet on-controversiële leven.
Uiteraard werd buiten de zaal waar de talks plaatsvonden ook driftig genetwerkt. Want ook daarvoor leent een evenement als de Edisons, waar de muziekbranche zich maar wat graag van haar beste kant laat zien, zich uitstekend voor. ‘Haar beste kant’ was in dit geval, in lijn met de dresscode: ‘klassiek chique & jazz met panache – met een vleugje sixties’. Een knipoog naar het tijdperk waarin de Edisons van start gingen.
Bij al dat uiterlijk vertoon werd ook de inwendige mens niet vergeten. De culinaire staf van gastheer AFAS overtrof zichzelf met een heerlijk driegangenmenu. Daarbij waren de prijsuitreikingen en optredens meer dan simpele tussengerechten; ze waren de kers op de jubileumtaart.
De Edison-vader aan het woord
Sofie van den Enk presenteerde de avond. Bij haar opkomst bezweek ze bijna onder het gewicht van de originele 12 kg. zware Edison die ze bij zich had. Daarmee refereerde ze aan de allereerste uitreiking, tijdens het Grand Gala Du Disque van 1960.
Er ging een golf van ongeloof door de zaal toen zij Willem Duys aankondigde. De presentator, die onlosmakelijk aan de Edison verbonden is, was toch in 2011 overleden? Dat klopt, maar toch verscheen hij daar op het scherm. Als deepfake weliswaar, want zoals altijd gaat de meest prestigieuze muziekprijs van Nederland met zijn tijd mee. Met instemming van Duys’ familie deed Van den Enk een interactief interview met de nestor, waarin hij herinneringen ophaalde aan die eerste, zeven uur durende uitzending, waarbij Nederland massaal aan de buis zat. Maar ook in het buitenland was Edison een succes. Met zijn kenmerkende warme stem vertelde ‘Duys’ dat prijswinnaar Thelonious Monk, toen zijn huis afbrandde, alleen zijn Edison uit de vlammen had gered. De presentator zelf noemde de Edison altijd zijn ‘kleine bronzen kindje’. “Ik heb het zien opgroeien, vallen en opstaan, volwassen worden”, vertelde hij. Voor alle genomineerden en winnaars had hij nog een boodschap: “Koester dit moment. Een Edison krijg je niet omdat je het hardst roept, maar omdat je iets van betekenis hebt gemaakt. Je hebt mensen geraakt, ontroerd, iets toegevoegd aan het leven van een ander. Dat is de mooiste prijs die bestaat.”
Lifetime Achievement Edison Jazz
Na deze ‘verrassings-act’ volgde een muzikaal optreden van John Engels, Jan van Duikeren, Marcel Veenendaal, Aram Kersbergen en Karel Boehlee. Engels had in mei, vlak vóór zijn 90steverjaardag, al de eerste Lifetime Achievement Edison ontvangen en daar blikte Van den Enk nog even met hem op terug. Om voor deze prijs in aanmerking te komen, moet een artiest minimaal 35 jaar in het vak zitten, maar Engels is al 72 jaar actief. In die tijd speelde hij met onder meer Chet Baker, Stan Getz, Nina Simone, maar Engels zei het ook een enorme eer te vinden om ‘vanavond met deze vogels op het podium te staan’.
Untold story: Willem Duys vs. The Beatles
En zo zijn er in 65 jaar Edison natuurlijk talloze bijzondere momenten geweest. Het ene beter gedocumenteerd dan het andere. Tijdens deze jubileumavond vertelde acteur Gijs Scholten van Aschat, beurteling op gitaar en piano begeleid door Jip van den Dool, drie ‘untold stories’. De eerste speelde zich af in 1965. Een van de opvallendste gasten op het gala was Brian Epstein, die was meegekomen met zijn optredende protégé Cilla Black. En omdat hij er toch was, nam hij ook de Edison in ontvangst die ‘zijn andere bandje’ een jaar eerder had gewonnen voor hun lp Beatles For Sale. Willem Duys wist het moment te grijpen en strikte Epstein, die normaal gesproken geen interviews gaf, voor zijn befaamde tv-show Voor De Vuist Weg. In dat programma werd Duys met wat cynisme tot erelid van de fanclub van The Beatles gekroond, omdat het de fanclub ter ore was gekomen dat Duys in 1964 de mogelijkheid had The Beatles naar het Grand Gala Du Disque te halen en hij dat ondanks hun grote hits in Engeland niet had gedaan. Financieel was er geen bezwaar, want de band vroeg slechts 1.500 gulden voor hun optreden. Maar Duys had gezegd: “Die Beatles kunnen niet echt goed zingen.” Daarom boog Scholten van Aschat postuum namens The Beatles de tekst van hun hit I’m A Loser om tot: “You’re a loser, that you missed this opportunity.”
Oeuvreprijs Jazz
De eerste Edison die deze avond werd uitgereikt was de Oeuvreprijs Jazz. Het beeldje werd door tv-presentator en fan Humberto Tan overhandigd aan Gregory Porter, die speciaal voor deze gelegenheid uit Amerika was overgekomen. Tan vertelde daarbij het verhaal dat hij, toen Porter voor het eerst in zijn programma optrad, van een aantal Nederlandse artiesten een berichtje kreeg met de vraag of ze daarbij mochten zijn. Ze hoefden alleen maar in het publiek te zitten en luisteren. Het zegt iets over hoe de Amerikaanse zanger door collega’s wordt gewaardeerd. Maar dus ook door een professionele jury, getuige deze Oeuvreprijs. Dat was overigens een verrassing voor Porter, want hem was verteld dat hij een beeldje kwam uitreiken, zei hij in het aansluitende gesprek met Sofie van den Enk.
Het interview begon met een liveopname uit 2009, gemaakt in het historische jazzcafé St. Nick’s Pub in Harlem. Het was ook rond die tijd dat Porter optrad in een restaurant in New York. Een vrouw zat gebiologeerd naar hem te luisteren, waarop haar jaloerse partner hem 200 dollar gaf om te stoppen met zingen. Die nam hij in dank aan, want voor het optreden kreeg hij maar 50 dollar.
Porter vertelde dat hij met zijn muziek een boodschap wil verspreiden van optimisme, liefde, vriendelijkheid. “Echt een boodschap die de wereld nu nodig heeft”, aldus de zanger. Daarom zingt hij met de intentie om positieve energie te verspreiden en mensen dichter bij elkaar te brengen.
Hij heeft een warme band met het Metropole Orkest en was dan ook erg in zijn nopjes met de ode die vier strijkers van het orkest aan hem brachten. Zij speelden Porters Musical Genocide. De zanger zelf zou later nog van zich laten horen…
Oeuvreprijs Klassiek
Na de Oeuvreprijs Jazz was het direct de beurt aan diens klassieke variant. Die ging dit jaar naar violiste Janine Jansen en werd aan haar uitgereikt door Herman van Veen. Hij sprak zijn lovende woorden op de gedragen manier die we van hem kennen. “Ze draagt haar viool als klein geluk. Ze is tegelijkertijd vuur, precisie, tederheid en storm. Soms vraag je je af: speelt ze die noten, of herinnert ze zich alsof de muziek er al was? Ook vraag ik me weleens af of zij de viool speelt, of de viool haar.”
Op dat laatste haakte Van den Enk ook in tijdens haar interview met Jansen. “Je gaat een intieme relatie aan met je instrument hè?”. Dat beaamde de muzikante volledig. “De viool is mijn stem en alle emoties die ik deel, gaan via het instrument. Ze gaf aan dat daarbij eigenlijk geen grenzen bestaan en ze ook weleens over grenzen heen gaat. “Risico moet er altijd zijn bij het spelen.”
De jury roemt Jansen, die verschillende rollen vervult, waaronder musicus, festivalorganisator, mentor en leraar, als verbindende kracht in de muziek. De violiste ziet dat allemaal echter als één rol. “Gregory zei het net ook al zo mooi: wat wij willen als muzikanten is het publiek bij elkaar krijgen en verbinden. En ook met mijn leerlingen is het soms directer om te communiceren via de muziek dan met woorden.
Jansen sprak liefdevol over haar mentor Coosje Wijzenbeek, die enkele jaren geleden plotseling overleed. “Zij was super met jonge musici en hielp hen zichzelf te ontwikkelen. Ik heb niet op alle vragen antwoord en dat weten mijn leerlingen ook. We zoeken samen naar de antwoorden.”
Evenveel liefde ging uit naar haar Stradivarius uit 1715. “Het is een eer om dat instrument te mogen bespelen. Zoveel legendarische violisten hebben daar al op gespeeld en dat mag ik nu ook doen.” Overigens is naast de viool ook de strijkstok ontzettend belangrijk. Verschillende strijkstokken kunnen heel andere kleuren uit een instrument halen.
Als voorbeeld van de nieuwe generatie muzikanten noemde zij pianist Nikola Meeuwsen, die onlangs als eerste Nederlander het Koningin Elizabeth Concours gewonnen heeft. Ze wist toen nog niet dan hij aansluitend op het interview een ode aan haar zou brengen. Meeuwsen eerde Jansen met zijn uitvoering van Aleksandr Skrjabins Poème Opus 32 Nr. 1, waarvan zij vanuit de zaal genoot. Later op de avond zouden ze ook samen op het podium staan.
Klassiek Solist Vocaal
Konstantin Krimmel, die met zijn album Mythos: Schubert & Loewe de Edison Klassiek Solist Vocaal won, nam niet alleen zijn pianist Ammiel Bushakevitz mee het podium op, maar ook zijn twee hondjes Gina en Honey. “Hoe hebben die aan het album bijgedragen?”, vroeg Van den Enk, waarop Krimmel lachend zei: “Heel veel. Ze hebben de nummers uitgekozen en zeggen het ook als Ammiel de verkeerde akkoorden speelt.”
De pianist kreeg applaus toen hij in het Nederlands zei: “Een heel groot plezier om hier te zijn vanavond.” Hij vervolgde door te zeggen dat hij en Krimmel dezelfde taal spreken, zowel muzikaal als persoonlijk. “Het is mooi om met iets wat honderden jaren geleden geschreven is ook vandaag nog mensen te raken.” Krimmel noemde hun samenwerking ‘een mooie tijdloze dialoog tussen muziek en tekst’.
Klassiek Orkest
Dirigent Philipp von Steinaecker was aanwezig om de Edison op te halen voor het album Mahler: Symphony No. 9 On Period Instruments dat hij opnam met de Mahler Academy Orchestra. Op de hoes daarvan prijkt een ingekleurde foto van Gustav Mahler uit 1907, met de bedoeling hem als het ware weer tot leven te wekken. Om die reden werden op het album ook de originele instrumenten uit die tijd gebruikt, die Mahler kocht voor het Vienna Philharmonic toen hij daar de leiding had. In sommige gevallen werd zelfs bestudeerd hoe musici hun instrument destijds bespeelden, wat nog weleens afweek van de hedendaagse technieken. Daardoor is een authentiek werk ontstaan, wat volgens Von Steinaecker nog steeds resoneert, omdat Mahler ‘het leven’ gebruikte als inspiratie voor zijn muziek.
Klassiek Kamermuziek
Onder de vele buitenlandse gasten van de avond was ook Marc Danel van het Frans-Belgische Quatuor Danel, dat de Edison won in de categorie Klassiek Kamermuziek voor hun album Prokofiev: The String Quartets. “U hebt geen honden meegenomen, maar wel uw dochter”, merkte Van den Enk op bij zijn opkomst. “Dat klopt, maar die is ook vrij streng voor me”, antwoordde Danel gevat. “Zij droeg me op een mooi kostuum aan te doen vanavond.”
Over het album zei hij: “Bij Prokoviev denken niet veel mensen aan strijkkwartetten. Er zit een zekere elegantie in deze stukken, ze zijn sterk en veelzeggend over de levensfase waarin ze geschreven zijn. Dat maakt deze muziek anders dan andere muziek uit die tijd.”
Untold story: Evgeny Kissin
De tweede ‘untold story’ van de avond kwam uit 2006. De wereldberoemde sopraan Jessye Norman zou de Oeuvreprijs Klassiek krijgen. Ze eiste echter wel een privévliegtuig, dat door een specifieke piloot bestuurd moest worden. Hoewel kosten noch moeite gespaard werden om die eis in te willigen, zegde de diva minder dan een etmaal van tevoren af.
Wie er wel was? Het Russische pianowonderkind Evgeny Kissin. Toch was ook zijn optreden bijna niet doorgegaan. Hij wilde graag repeteren op eenzelfde Steinway als hij die avond zou bespelen, en werd daarvoor verwezen naar de kelder, waar er nog zo een stond. De ruimte werd door een overijverige conciërge echter per ongeluk afgesloten. Pas veel later bedacht iemand zich dat Kissin daar aanwezig was. Hij zat overigens in diepe concentratie nog rustig te spelen en had van zijn eenzame opsluiting niets gemerkt.
Edison Klassiek Nieuwkomer
Pianiste Jeneba Kanneh-Mason was op 5 oktober, een dag vóór het jubileumgala, al verrast met de Edison Klassiek in de categorie Nieuwkomer. Floris Kortie overhandigde haar in zijn programma Podium Klassiek het beeldje voor haar album Fantasie. Daarop speelt zij werken van bekende en minder bekende componisten, die ze daarmee een steuntje in de rug geeft.
Uiteraard kreeg Kanneh-Mason ook een podium op de feestavond zelf. Allereerst in een kort gesprekje met Sofie van den Enk, waarin ze uitlegde uit een muzikale familie te komen en een hele diverse muzikale achtergrond te hebben. “Het album geeft een beeld van mij als muzikant. Ik vind het mooi om verschillende stukken uit allerlei landen bij elkaar te brengen, en daarin de muzikale en historische verbanden te vinden.”
Daarna liet Kanneh-Mason met haar uitvoering van Chopins Nocturne No. 8 in D-Flat Major, Op. 27, No. 2 horen dat ze haar Edison meer dan verdiend heeft.
Jazz Nationaal Vocaal
Na het hoofdgerecht kreeg indiejazzduo Blue Sands, bestaande uit de Nederlandse basgitarist Reindert Kragt en van oorsprong Belgische zangeres Esther van Hees, de Edison Jazz Nationaal Vocaal uitgereikt voor hun jongste album For You. Van Hees greep die gelegenheid aan om een persoonlijk verhaal te vertellen. Ze verwees daarbij naar de aanwezigheid van War Child en het belang van muziek bij de ontwikkeling van kinderen. “Ik ben zelf opgegroeid in een niet al te veilige gezinssituatie en muziek was voor mij alles. Mijn lievelingsplek was de muziekschool, waar je je voor 50 euro kon inschrijven voor alles wat je maar wilde. Daardoor heb ik alle mogelijke instrumenten gespeeld, maar zingen deed ik het liefste. Op mijn 18e kwam ik naar Nederland, waar ik met jazzmuzikanten als het ware een nieuwe familie opbouwde. Deze prijs is een prachtige erkenning die ik met Reindert heel warm in ontvangst neem. Maar belangrijker dan een prijs is het feit dat mensen zich moeten kunnen ontwikkelen. Daarom dragen wij deze prijs en ons album op aan de kinderen én volwassenen die het helaas niet gegund is om te ontdekken wat ze het liefste willen doen.”
Aansluitend speelde Blue Sands het nummer Sans Parapluie live.
Jazz Nationaal
Saxofonist, componist en bandleider Kika Sprangers bracht afgelopen jaar het album (In)finityuit, waarvoor ze de Edison Jazz Nationaal won. Ze had haar complete 12-koppige band bij zich, waarmee ze later deze avond nog in de theaterzaal zou optreden. Ze vertelde vaak mensen tegengekomen te zijn die haar zeiden dat een 12-mensband geen succes kon worden. “Het is dan heel verleidelijk deze prijs aan hen op te dragen, maar ik wil hem juist opdragen aan de mensen die me aanmoedigden om hiermee door te gaan. Daarom zijn we hier vanavond ook niet in een kleine bezetting, maar met zijn allen.”
Verwijzend naar de untold stories van deze avond besloot ze door te zeggen dat ze de dag ervoor op de Rode Lijn-demonstratie in Amsterdam was. “Ik vind dat we die rode lijn vandaag ook naar het AFAS Theater in Leusden moeten doorzetten, want ik vind het belangrijk dat Gaza geen ongehoord verhaal wordt. Laten we daar met zijn allen voor zorgen.”
Jazz Nieuwkomer
Ook Kasper Rietkerk, die het beeldje kreeg voor zijn album The Island, had zijn hele band bij zich. Vijf Engelse muzikanten in dit geval. Hij vertelde dat zij heel verbaasd zijn dat een avond als deze, waarop de jazzmuziek gevierd wordt, hier bestaat. “Ik denk dat we met zijn allen heel blij moeten zijn dat deze avond er is, en een shout-out moeten geven aan de Edison Stichting en AFAS.”
Untold story: Maria João Pires
De Portugese pianiste Maria João Pires was in 2003, in tegenstelling tot Jessye Norman drie jaar later, veel minder veeleisend. In plaats van een hotelkamer vroeg zij de organisatie een caravan voor haar te regelen. Zo gezegd zo gedaan.
We kennen Pires ook van een bekend filmpje op YouTube. Daarin is te zien hoe tijdens een concert het orkest een andere Mozart-pianoconcert inzet dan zij had ingestudeerd. De horror is van haar gezicht af te lezen. De dirigent moedigt haar aan te vertrouwen op haar geheugen. En zo speelt ze, zonder bladmuziek, het juiste stuk zonder één fout te maken.
Bovendien is Pires de ontdekster en lange tijd de pianolerares van de broers Lucas en Arthur Jussen, die in 2006 op 13- en 10-jarige leeftijd doorbraken en in 2010 een contract tekenden bij het legendarische klassieke label Deutsche Grammophon.
Publieksprijzen Jazz en Klassiek
Eind september, na de eerste stemronde, was bekendgemaakt welke albums nog in de race waren voor de Edison Publieksprijzen. Voor Jazz waren dat Chantal Acda & The Atlantic Drifters, Jan van Duikeren & Marcel Veenendaal en Nausyqa. Bij Klassiek bestond de Top 3 (in willekeurige volgorde) uit Janine Jansen en Klaus Mäkelä, Lucie Horsch en Maria & Nathalia Milstein.
De winnaars werden echter pas prijsgegeven (en hun prijs gegeven) tijdens de Edisons Jazz en Klassiek. Het publiek koos in de categorie Klassiek voor The Frans Brüggen Project van Lucie Horsch, die twee jaar geleden haar eerste Edison in de wacht sleepte. Op haar jongste album speelt ze 14 blokfluiten, die allemaal hun eigen karakter hebben. Gevraagd hoe ze bepaald heeft welke blokfluit ze voor elk nummer zou inzetten, vertelde Horsch dat vooral de historische blokfluiten al zelf hun beperkingen aangaven. Dit komt doordat blokfluiten die in de 18e eeuw gebouwd zijn anno nu niet meer hetzelfde zijn. Ze legt uit: “Hout is een levend materiaal, dus dat krimpt, je blaast er warme lucht doorheen, enz.”
Dat het publiek dit album mooi zou vinden, had Horsch niet verwacht. “Het is toch een heel specialistisch project, een beetje een egocentrisch project ook, omdat ik graag meer op van die historische fluiten wilde spelen. Ik dacht dan ook dat dit alleen voor de blokfluitnerds zou zijn.”
Het beeldje dat hoort bij de Publieksprijs Jazz moet worden gedeeld door Marcel Veenendaal en Jan van Duikeren. Zij lieten met hun album A Love Unveiled de concurrentie achter zich. Veenendaal (ook bekend als zanger van Di-Rect), toonde zich dankbaar dat hij ‘niet per se school en opleiding heeft genoten, maar met deze fantastische mensen mag spelen’. “Het opnameproces voelde als een avond waarop het even zachtjes had gevroren, maar we toch dat meer wilden oversteken.”
Van Duikeren had een andere metafoor. “Bij sommige hele precaire stukken heb ik het gevoel dat je voor het eerst bij je schoonfamilie gaat eten en je een wind moet laten. Net als zo’n ijsmassa geeft dat een gevoel van ’kan het of kan het niet?’.”
Behalve het beeldje deelden ze vervolgens ook het podium, waarop ze - net als op hun album - bovendien werden bijgestaan door John Engels, Aram Kersbergen en Karel Boehlee. Ook de vier strijkers van het Metropole Orkest waren weer aangeschoven. Hun prachtige uitvoering van Here’s To Life leverde hen een staande ovatie op.
Overige winnaars
Naast de genoemde prijzen kende de Jazzjury (bestaande uit Frank Bolder, Annie van der Velden, Mischa Andriessen, Marieke Meischke, Sakti Khedoe en Martine van Zelst) dit jaar nog de volgende Edisons toe:
Jazz Internationaal: Immanuel Wilkins - Blues Blood
Jazz Internationaal Vocaal: Lizz Wright - Shadow
Jazz Global: Shabaka - Percieve Its Beauty, Acknowledge Its Grace
De Klassiekjury bestond dit jaar uit Kenne Peters, Carine Hartman, Joost Galema, Frederike Berntsen, Jeroen Smits en Marian van der Meer. Zij beloonden ook nog:
Klassiek Solist Instrumentaal: Augustin Hadelich & Orion Weiss - American Road Trip
Klassiek Vocaal: Les Accents, Thibault Noally, Philippe Jaroussky, Julia Lezhneva, Jakub Orliński, Bruno de Sá, Carlo Vistoli, David Hansen - Hasse: Serpentes Ignei In Deserto
Neoklassiek: Max Richter - In A Landscape
Buitengewoon Klassiek: Caroline Shaw & Sō Percussion - Rectangles And Circumstance
Edison Theaterconcert
Prijzen winnen is leuk, en een Edison al helemaal. Muzikanten doen bijna niets liever. Nou ja, één ding misschien: optreden. Uiteraard was daarvoor ook ruim baan. Al tijdens de uitreikingen, maar helemaal in het muzikale slotakkoord van de avond. In de AFAS Theaterzaal traden enkele hoofdrolspelers van deze editie op. Achtereenvolgens:
- Janine Jansen & Nikola Meeuwsen
- Kasper Rietkerk Sextet
- Kika Sprangers met haar 12-koppige band
Maar de grootste verrassing, die in de uitnodiging al als een ‘bijzondere traktatie’ was aangekondigd, was een zeldzaam intiem optreden van Jazz Oeuvreprijswinnaar Gregory Porter en zijn virtuoze pianist Chip Crawford. Porters stem kreeg de ruimte moeiteloos stil en bleef nog hangen, lang nadat de laatste noot geklonken had.
Zo voegen de Edisons al 65 jaar lang, editie na editie, unieke momenten toe aan de muziekgeschiedenis. In jazz, klassiek én pop. De erkenning die de prijs schenkt, krijgt hij zelf gelukkig ook. De Edisons worden door artiesten, in de industrie en bij muziekliefhebbers breed gedragen en zijn dan ook klaar voor het volgende jubileum!
Werner Schlosser
