Er zijn maar weinig gelegenheden in het jaar waarop artiesten en de muziekindustrie zo harmonieus samenzijn als de uitreikingen van de Edisons. De Popprijzen in maart, en die voor Jazz en Klassiek in oktober. Avonden die samen gevierd worden, en waar we elkaar vieren. Met alom gerespecteerde kwaliteitsprijzen, lekker eten en mooie muziek. Daarom waren de Edisons Jazz en Klassiek ook deze keer weer een feestje, met winnaars, maar zonder verliezers.
Twee jaar geleden heeft de Edison Stichting ervoor gekozen de uitreiking van de Edisons Jazz en Klassiek niet alleen ‘entertaining’ te laten zijn, maar er ook een component van kennisoverdracht aan toe te voegen. Zo werden de ‘Edison Talks’ geboren; korte sessies waarin branchegenoten de toeschouwers meenemen in hun interessante verhaal. Omdat deze talks de afgelopen jaren goed ontvangen werden, en druk bezocht, werd dit onderdeel voor editie 2024 geprolongeerd, met een gevarieerd aanbod aan sprekers en onderwerpen:
AI een hype, muziek een oplossing?
Jurriaan Parie (algoritme-expert) en Bruno Verdam (rechtsfilosoof en cellist) namen ons mee in algoritmes en de mogelijkheden van AI voor de muziekindustrie, maar plaatsten daar ook kritische noten bij. Pythagoras (van de stelling A2 + B2 = C2) had het idee dat het universum wordt bestuurd door harmonieuze numerieke relaties en dat de afstanden tussen de planeten overeenkomen met muzikale intervallen. Muziek is volgens hem een spiegel van de kosmos. Alles om ons heen en in ons bestaat uit structuren, zoals muziek ook in notenschrift kan worden gevangen. En alles wat te reduceren is tot een structuur, is te reproduceren. Zeker met de inzet van computers. Dat biedt risico’s en kansen. AI zou bijvoorbeeld repetitieve taken van ons kunnen overnemen, zodat wij ons kunnen richten op intelligentere, nuttigere of creatievere taken. We moeten dus samen optrekken met de technologie, en kijken hoe AI het maakproces kan ondersteunen. AI is een instrument. Vandaar de oproep van Parie en Verdam: bewonder wat de technologie kan, experimenteer met AI, maar speel vooral met elkaar. Op die manier kan technologie de kwantiteit uit het werk halen en ruimte bieden aan meer kwaliteit, zoals intermenselijk contact.
Van hiphop tot klassiek, de impact van sor
Muzikant, producer, componist, en dirigent sor werd door Jet Berkhout, presentator bij NPO Klassiek, ondervraagd over de impact van zijn gehoorverlies op zijn beleving van en ontwikkeling in de muziek. Sor legde uit dat het verdwijnen van zijn gehoor, in 2018, niet alleen zijn kwaliteit van leven verslechterde, maar ook hoe hij muziek waarneemt. Ondanks dat (of misschien wel juist doordat) hij nu een hoortoestel heeft, klinkt alle muziek voor hem nu ronduit slecht. Als gevolg daarvan is hij anders gaan luisteren; minder naar hoe muziek klinkt, maar meer naar de inhoud ervan. Zaken als de compositie en de akkoorden.
Toch is het feit dat sor zich richting de klassieke muziek heeft bewogen min of meer toevallig ontstaan. Bij het maken van een selectie van nummers voor een volgend album bleken die allemaal een piano te bevatten. Daarna kocht hij in een impulsieve bui een viool en bleek dat een instrument dat hij goed kon horen. Zo kwam hij op het idee om hiphop en klassiek te mengen. Vervolgens wilde hij ook een eigen orkest oprichten, maar hij kon niet dirigeren. Daarom heeft hij zich aangemeld om mee te doen aan het tv-programma Maestro, zodat hij het dirigeren - onder het toekijkend oog van Nederland - onder de knie kon krijgen.
Zijn volgende project zal minder klassiek zijn, al zegt hij de klassieke muziek wel altijd met zich mee te zullen dragen. Hij is de leden van zijn ‘sorkest’ dan ook een beetje aan het loslaten; zij spelen nu vooral met andere artiesten samen.
Als grootste les uit de bruggen die hij heeft gebouwd, noemt sor: kijk eens buiten je eigen bubbel en leer van elkaar.
Zingen voor mensen met dementie
Yvon Kanters, een afgestudeerd maatschappelijk werkster, vertelde dat 1 op de 5 mensen dementie krijgt, waarbij 1 op de 3 vrouw is en 1 op de 10 man. Dit komt doordat vrouwen langer leven dan mannen. Mensen met dementie kunnen zich vaak niet goed meer uitdrukken en worden daarom onbegrepen. Muziek kan voor hen een essentiële vorm van contact zijn; een contactmiddel dat verder reikt dan een gesproken taal. De kracht van muziek is, dat het een emotie en gevoel van herkenning oproept. Dit komt doordat muziek verschillende delen van het brein activeert, waaronder het auditieve systeem, het motorische systeem, maar belangrijker nog: de gebieden die gerelateerd zijn aan emotie en geheugen. Hierdoor kan muziek een prachtige reactie teweegbrengen.
Met haar muziek geeft Kanters dementerende mensen hun identiteit terug en wordt het voor hun geliefden mogelijk om weer even met hen in verbinding te staan. Ze roept er dan ook toe op om de kracht van contact met elkaar niet vergeten. Muziek verbindt ons met mensen die een andere taal niet meer goed beheersen, die de wereld niet meer zo goed begrijpen. Wie niet muzikaal is, kan ook proberen contact te maken met een hobby, dieren of kleine kinderen. “Contact maken we van hart tot hart en heeft niets te maken met een haperend brein”, aldus Kanters.
Het resultaat van moedige carrièrestappen
Maite Hontelé is al van jongs af aan met latin-muziek bezig. Ze vond in Nederland echter niet de passie voor die muziek die ze zelf had en besloot daarom naar Colombia te verhuizen. Daar heeft ze tien jaar gewoond en opgetreden, en groeide wereldwijd uit tot koningin van de salsa. Een succesvolle carrière dus, maar het was ook topsport en ze had het idee dat ze was afgedreven van wie ze eigenlijk was. Daardoor was ze zes jaar geleden opeens helemaal klaar met trompet spelen. Ze had een burn-out en was haar inspiratie kwijt.
In 2018 is Hontelé teruggekomen naar Nederland en besloot ze haar instrument aan de wilgen te hangen. Ze nam de tijd en ruimte om te leren niet met je hoofd, maar met je gevoel beslissingen te nemen. Het belangrijkste criterium dat ze tegenwoordig gebruikt om te bepalen of ze wel of niet ingaat op een kans is dan ook: brengt het me geluk?
Zo besloot ze in te gaan op de vraag of ze programmeur - en later artistiek directeur - wilde worden bij het Music Meeting-festival in Nijmegen. Dat heeft ze vier jaar gedaan, maar ze miste toch haar publiek en de interactie daarmee. Toen werd ze gebeld door Cees Gog, de producer en manager van het Nationaal Jeugd Jazz Orkest, met de vraag of ze dat wilde leiden en erin meespelen. Dat laatste was in eerste instantie nog een no-go, maar uiteindelijk kwam het er toch van. Ze switchte van trompet naar de bugel en stapte weer het podium op. Maar alleen onder haar eigen voorwaarden. Ze doet alleen nog dingen waar zij plezier van krijgt, en niet omdat anderen het mooi vinden.
Avondprogramma
Bij een muzikale avond ‘op stand’, zoals de Edisons Jazz en Klassiek, hoort natuurlijk ook een diner op niveau. Daar had de keukenbrigade van het AFAS Theater weer uitstekend zijn best op gedaan. En zoals gebruikelijk was ook de presentatie in goede handen. Dit jaar praatte journaalpresentator Winfried Baijens de avond vakkundig aan elkaar. Na een muzikale opening door Cappella Amsterdam heette hij de genodigden van harte welkom en kondigde de muzikale hoofdrolspelers van de avond aan. Over hen later meer.
Maar een evenement als dit kent natuurlijk ook hoofdrolspelers achter de schermen. Zoals Anne de Jong (directeur van branchevereniging NVPI en de Edison Stichting) en Herman Zondag (directeur Customer Experience van naamgevend sponsor AFAS). Die laatste behoort naar eigen zeggen tot de klassieke bloedgroep en geeft elk jaar een masterclass over de Mattheus Passion. Ook legde uit hoe een softwarebedrijf ertoe kwam een theater in Leusden te gaan exploiteren (waar deze avond ook plaatsvond). “AFAS heeft zich altijd verbonden gevoeld met cultuur en entertainment, dat zit al lang in ons DNA. We hebben ook AFAS Live, sponsoren het Concertgebouw en dus ook de Edisons.” Voor de vele bedrijven in de zaal had hij de boodschap: “Omarm de muziek, omarm de cultuur. Zoek contact met elkaar en trek het naar je toe. Juist in een tijd van bezuinigingen is het mooi als het bedrijfsleven in de sector gaat participeren.”
De Edison-uitreiking vond plaats op een beladen dag. 7 oktober was het precies een jaar na de terroristische aanslagen in Israël. Anne de Jong gaf aan dat het thema ‘Muziek als spiegel van de samenleving’ niet zomaar gekozen was. “Muziek verbindt, ongeacht je achtergrond.” Hij hoopte dan ook dat mensen naar huis zouden gaan met een gevoel van hoop, perspectief en plezier in samen muziek maken. “Klassiek en jazz zijn de oudste muziekgenres, maar ze ontwikkelen steeds weer door, met nieuwe talenten. In een tijd waarin het economisch spannend is, moeten keuzes gemaakt worden, maar ik hoop dat we met zijn allen het belang van de muziekcultuur, die ons allemaal samenbrengt, blijven ondersteunen.”
Aan tafel
Tijdens het voorgerecht waren om grote schermen de winnaars te zien die tijdens de uitreikingniet aanwezig konden zijn:
- Charles Lloyd (Edison Jazz Internationaal)
- Gretchen Parlato en Lionel Loueke (Jazz Vocaal Internationaal)
- The Philadelphia Orchestra en Yannick Nézet-Séguin (Edison Klassiek Orkest)
- Giorgi Gigashvili (Klassiek Nieuwkomer)
- Reginald Mobley en Baptiste Trotignon (Buitengewoon Klassiek)
- Danish String Quartet (Klassiek Kamermuziek)
- Sabine Devieilhe en Mathieu Pordoy (Klassiek Solist Vocaal)
- Piotr Anderszewski (Klassiek Solist Instrumentaal)
- Ensemble Pygmalion en Raphaël Pichon (Klassiek Vocaal)
Oeuvreprijzen
Maar leuker voor de aanwezigen waren natuurlijk de winnaars die hun prijs persoonlijk in ontvangst kwamen nemen. Die kregen deze avond allen een ‘spoken word’-ode van Bauke Vermaas, stadsdichter van Zwolle. De Edison Klassiek Oeuvreprijs was toegekend aan pianist Ronald Brautigam. Kenne Peters, programmeur klassieke muziek van Stadsschouwburg Nijmegen en Concertgebouw De Vereeniging, was dit jaar de voorzitter van de Klassiekjury, waarin ook Jet Berkhout (NPO Klassiek), Joost Galema (NRC), Frederike Berntsen (muziekjournalist), Jeroen Smits (Muziekgebouw Frits Philips) en Marian van der Meer (Concertgebouw) zitting hadden. Peters legde de keuze voor Brautigam uit: “Op Ronald Brautigam lijken de jaren geen vat te hebben. In binnen- en buitenland concerteert de pianotrots van Nederland op het hoogste niveau, met passie en energie. Hij speelt niet alleen het grote repertoire, maar is ook een pleitbezorger voor minder bekende muziek. Ook in kamermuziek is Ronald Brautigam een van de allergrootsten van ons land.”
De pianist werd later nog uitgebreid door Baijens geïnterviewd.
Direct daarna werd bekendgemaakt wie dit jaar de Oeuvreprijs Jazz zou krijgen. Dat deed Sublime-dj Angelique Houtveen, voorzitter van de Jazzjury, waarin ook Frank Bolder (muziekprogrammeur), Martine van Zelst (NTR), Annie van der Velde (Jazzism), Mischa Andriessen (muziekjournalist) en Marieke Meischke (coach/connector/cultural creator) zaten. De winnaar was Benjamin Herman. Uit het juryrapport: “Hij is altsaxofonist, componist, bandleider en heeft al meer dan 50 albums uitgebracht. Herman staat met evenveel gemak op North Sea Jazz, Lowlands en Sziget als in een koestal in Aartswoud en het poppodium in Ulft. Ook is hij al twee keer door Esquire Magazine uitgeroepen tot Best Geklede Man.”
Ook Benjamin Herman zou later op de avond nog uitgebreid door Baijens worden bevraagd.
Jazzism Publieksprijs
Aansluitend kondigde Bauke Vermaas op haar eigen wijze de winnaar van de Edison Jazzism Publieksprijs aan. Een spannend moment voor de drie finalisten (Cantorias, The Preacher Men en Dennis van Aarssen), want het was niet van tevoren bekendgemaakt wie met deze eervolle vermelding naar huis zou gaan. NPO Radio 5-dj Daniël Dekker mocht bekendmaken dat dat Dennis van Aarssen werd, vanwege zijn album Just Call It Love. Dekker vertelde erbij dat de jonge crooner net terugkwam uit Londen, waar hij de avond tevoren nog een uitverkochte show had gespeeld. Hij is meteen teruggevraagd om er volgend voorjaar weer te komen spelen. Dekker bracht ook het nieuwtje dat The Academy heeft besloten dat Just Call It Love op een lijst komt waar het Amerikaanse publiek op kan stemmen voor een Grammy Award. Van Aarssen heeft die cd gemaakt met Jeff Franzel, die ook aanwezig was. De Amerikaanse pianist speelde eerder met o.a. Frank Sinatra en Mel Tormé, en zei het gevoel te hebben dat Van Aarssen in hun voetsporen aan het treden is als ‘one of the great jazz singers’. Hij bedankte dan ook Marc Hofstede, die hen heeft samengebracht.
Gevraagd naar het geheim achter zijn tweede Edison antwoordde Van Aarssen: “Liefde. Daar draait het hele leven om, en ook dit album en de samenwerking met Jeff en Maria Christensen, met wie we alle liedjes geschreven hebben.”
Publieksprijs Klassiek
Ook voor de genomineerden voor de Publieksprijs Klassiek (Lavinia Meijer, Herman Finkers, Cappella Amsterdam en Holland Baroque, en Raphaël Pichon) was het billenknijpen. Op wie zou de voordracht van Vermaas van toepassing zijn? Dat bleken Herman Finkers, Cappella Amsterdam en Holland Baroque o.l.v. Daniel Reuss te zijn, die met hun album Missa Sancti Georgii (‘Sint Jorismis’) de juiste snaar hadden weten te raken bij het publiek. Het leverde een bomvol podium op en een uitdaging voor de fotografen om het hele gezelschap in één plaatje te vangen. Het beeldje werd door Annerieke Maurice, bestuurslid van de Edison Stichting, overhandigd aan Herman Finkers. Bijzonder, zei ze, want hij is een nog levende klassieke componist. Ze noemde Cappella Amsterdam en Holland Baroque ‘twee ensembles die binnen de Nederlandse muziek tot de top behoren en die het zouden verdienen om ook de komende jaren te worden ondersteund in hun voortbestaan’. Ze refereerde daarmee aan het feit dat Holland Baroque zowel van de Raad voor Cultuur als het Fonds Podiumkunsten geen subsidie meer krijgt en kreeg met haar opmerking veel bijval uit de zaal. Maurice vervolgde haar enigszins politieke statement door te zeggen: “Volgens de legende heeft Sint Joris de draak verslagen. Draken verslaan is een schone taak, en in deze tijd nog minstens even actueel. Deze tijd heeft zijn eigen draken.”
Finkers schreef de Missa Sancti Georgii voor zijn bruiloft in 1990, ‘maar ik heb er in totaal 40 jaar aan zitten prutsen totdat het deze geweldige uitvoering werd’. Hij zei het bijzonder te vinden om nu met een Edison te staan voor een project waarop hij geen noot gezonden of gespeeld heeft, en prees Cappella Amsterdam en Holland Baroque de hemel in. Letterlijk bijna, want over het koor zei hij: “Als ze later in de hemel komen, zullen de engelen wel denken: hier kunnen wij niet tegenop’.” Ook Finkers hekelde het dichtdraaien van de subsidiekraan voor Holland Baroque. Hij besloot met het aanhalen van de opmerking van André Rieu dat elk kind in een koor zou moeten zingen. “Ik ben ervan overtuigd dat dat de wereld zachter maakt.”
Edison Neoklassiek
Er waren ook buitenlandse Edison-winnaars naar Leusden gekomen om hun beeldje te komen ophalen. Dat waren Edmund Finnis en Clare Hammond voor hun album Youth. Zij schilderen daarin, volgens het juryrapport, ‘een wereld met veel facetten: soms pulserend en ritmisch-kabbelend, dan weer verstild of teder, maar altijd spannend en interessant. Muziek die niet alleen mooi is, maar ook vol karakter’. Hammond vertelde dat de twee elkaar al op jonge leeftijd, als studenten waren tegengekomen, en al gelijk wilden samenwerken. Volgens Finnis is die samenwerking gebaseerd op wederzijds vertrouwen, wat heeft geleid tot een klankbeeld dat door veel recensenten als ‘magisch’ is omschreven.
Interview Ronald Brautigam
Toen ging Winfried Baijens eens goed zitten voor wat hij zijn ‘Adriaan van Dis-momentje’ noemde: een uitgebreid gesprek met Edison Klassiek Oeuvreprijswinnaar Ronald Brautigam, waarin de interviewer er blijk van gaf goed thuis te zijn in de klassieke muziek. Hoewel hij in dit vragenrondje ook zijn enige slippertje van de avond maakte, door zijn gesprekspartner een aantal keren met Wouter aan te spreken.
Brautigam won vandaag niet zijn eerste Edison, dit was zijn derde. De pianist zei daarover: “Het is leuk om Edisons te krijgen voor een specifieke cd, maar zo’n Oeuvreprijs is extra bijzonder, als waardering voor al die cd’s die ik de afgelopen jaren gemaakt heb. Dat zijn er heel veel.” Deze Edison komt in het jaar dat Brautigam 70 wordt, maar geen rollator of steunkousen voor hem. “Geestelijk ben ik bij 12 blijven steken.” Ook hij noemde de liefde voor muziek als drijfveer. “Als dat vonkje op het publiek overslaat, ben ik dolgelukkig, maar als ik een concert speel, ben ik zelfdegene die het meest geniet van de muziek. Ik zie het ook niet als werk. Een van de nadelen van het opnemen van een cd vind ik ook, dat het een (moment)opname is van één mogelijke interpretatie, terwijl je tijdens een optreden alle kanten op kunt. Dat is een haatliefdeverhouding die ik met cd-opnamen heb.”
Over het oefenen van de muziek zegt Brautigan: “Als ik twee uur per dag gestudeerd heb, vind ik dat ik het goed gedaan heb. In twee geconcentreerde uren kun je meer leren dan in een hele dag zonder focus. Aan de ene kant is dat discipline, maar het is ook iets wat ik niet zou kunnen missen.” Hij speelt zijn klassieken, vooral die van Beethoven, het liefst op de forte piano waarvoor ze oorspronkelijk ook geschreven zijn. Daardoor klinken de stukken zoals ze bedoeld zijn. Overigens kreeg hij zijn allereerste Beethoven-compositie al op jonge leeftijd voorgeschoteld, toen hij een jaar of 13 was. Hij voelde direct een klik met dit werk, die nooit verdwenen is.
Daarna werd Brautigam verrast met een optreden van violiste Esther Hoppe. Met haar en haar echtgenoot, cellist Christian Poltéra, vormt de pianist ook een trio.
Interview Benjamin Herman
Aansluitend op dessert en koffie schoof ook Benjamin Herman nogmaals bij Baijens aan tafel aan. De Oeuvreprijs Jazzwinnaar noemde het ‘fijn dat gezien wordt hoeveel tijd en moeite er in zo’n carrière gaat’. Herman was net terug uit Japan, waar hij een maand lang geweest is. “Ik heb er ideeën opgedaan voor een nieuw album, nieuwe vrienden gemaakt en heel veel saxofoon kunnen spelen. Je hebt in Tokio speciale gebouwen waar je voor weinig geld 24 uur per dag in een klein oefenhokje kunt repeteren of individueel studeren. In Nederland komt dat er niet elke dag van, dus ik vond het heel fijn om het daar veel te doen. Als je bepaalde vaste taken hebt op een dag, brengt dat je in een soort zen-staat.”
Herman heeft een band met Japan. Waarom? “Iedereen blijft er altijd heel stil en kalm, waardoor je er ondanks de enorme drukte maar heel weinig prikkels hebt. Omdat Tokio zo groot is, zijn zelfs de nichegenres er heel groot. Ik vind het zelf ook heel fijn om de extremen te verkennen. Mede daardoor ben ik nu in een soort punkjazzfase beland. Ik vind het leuk mezelf te blijven uitdagen en de randjes op te zoeken.”
Hij is niet bang dat zijn fans van die grilligheid zullen schrikken. “Wat dat betreft volg ik het voorbeeld van mijn grote held Sonny Rollins. Ik vind het juist mooi om een artiest in zijn ontwikkeling te volgen.”
Ook voor Herman stond een verrassing klaar: een optreden van de van oorsprong Italiaanse zangeres Marta Arpini met drummer Jimmi Hueting en bassist Thomas Poll. “En ik mag niet meedoen?”, zei de saxofonist. “Maar je hebt helemaal geen instrument bij je”, antwoordde Baijens. “Misschien de kazoo dan?”, probeerde Herman nog. Uiteindelijk bleef het voor hem toch bij tevreden toekijken hoe het trio voor hem speelde.
Resterende Edisons
Het diner eindigde met de uitreiking van de laatste beeldjes van deze avond. Die gingen naar:
- Tineke Postma (Edison Jazz Nationaal)
Een van haar doelen bij het maken van haar album Aria was een poging om ‘te ademen in de muziek’. Dat kwam voort uit het feit dat ze, toen ze iets ouder werd, meer rust wilde voelen bij het maken van muziek. Dat zou haar alerter maken op wat om haar heen gebeurde en haar beter in staat stellen daarop te reageren. Ze noemde deze Edison, naast een enorme eer, ook een grote motivatie om door te gaan.
- Cantorias (Jazz Vocaal Nationaal)
Dit kwartet bestaat uit vier hele verschillende zangeressen: Lilian Vieira, Nina Rompa, Anna Serierse en Femke Smit, die springend van vreugde het podium opkwamen. Cantorias, ook de titel van hun bekroonde album, beschrijft in de volksmond dan ook een uitbundig feest. De vier kwamen in de coronatijd samen, wat hen veel tijd gaf hun door de jury zo geroemde close harmony te perfectioneren.
- Alistair Payne (Jazz Nieuwkomer)
De winnaar vroeg zich hardop af: “Why do we do award shows?”. Het antwoord had hij ook: het heeft te maken met ergens getuige van zijn en het mooie erin onderkennen. Muzikanten zelf doen dat niet vaak, maar anderen gelukkig wel, zodat muzikanten in het zonnetje gezet kunnen worden. In zijn geval voor de cd Live At Bimhuis. “Een goede reden om vanavond eens goed dronken te worden samen.”
- Zuco 103 (Jazz Global)
De band heeft zichzelf volgens het juryrapport met hun album Telenova opnieuw uitgevonden. Dat zien de winnaars ietsje genuanceerder. Ook dit album is in de coronaperiode begonnen. Alle bandleden hadden een vrij heftige tijd, dus zien het meer als het heruitvinden van het leven. Daarom is de band des te blijer dat de jury en het publiek deze cd, die bloed, zweet en tranen kostte om te maken, waarderen.
Theaterprogramma
De aanwezige winnaars, met in hun kielzog de genodigden, wandelden vervolgens naar de Theaterzaal. De Edison is immers een muziekprijs, dus de avond kon niet mooier worden afgesloten dan met livemuziek. Alle aanwezige winnaars betraden hun natuurlijk habitat: het podium. De line-up van het concert zag er zo uit:
- Cappella Amsterdam & Holland Baroque
- Ronald Brautigam & Esther Hoppe
- Cantorias
- Alistair Payne & Sun-Mi Hong
- Tineke Postma Aria Group
- Dennis van Aarssen, Jeff Franzel & Richard Frijters
- Benjamin Herman met Band
- Zuco 103
Lilian Vieira van de afsluitende act eindigde met een uitbundig en hartverwarmend dankwoord aan de muziekindustrie en de organisatie van deze avond. Het maakte maar weer eens duidelijk dat als binnen de entertainmentbranche wordt samengewerkt en de neuzen dezelfde kant op staan, de mooiste dingen van de grond kunnen komen.
Nagenieten van deze heerlijk muziekavond? Dat kan, ook voor degenen die er niet bij waren. Lees hier de juryrapporten van de Edison Jazzwinnaars en de Edison Klassiekwinnaars. Op Spotify staan bovendien playlisten met alle genomineerden voor een Edison Jazz 2024 en alle genomineerden voor een Edison Klassiek 2024. Geniet ervan!
Werner Schlosser