Het Edison Pop Gala is een brancheaangelegenheid. Een evenement waar de muziekindustrie zijn artiesten in het zonnetje zet en graag nog even stil mag staan bij de successen die het afgelopen jaar geboekt zijn. Een schouderklopje wordt niet geschuwd en het feit dat iedereen elkaar kent (in combinatie met een goed verzorgde inwendige mens), garandeert een leuke avond. Op die traditie was het gala van deze week geen uitzondering.
Een ronkend intro, waarin de vele bijzondere muziekmomenten van het afgelopen jaar in cadans op de aanwezigen werden afgevuurd, vatte het allemaal mooi samen: ‘Dit is het jaar van jullie; dit is het jaar van ons’.
Als je een avond organiseert ten behoeve van een branche die leeft van en voor muziek, dan moet muziek ook een belangrijke rol spelen. Dat hoef je de Edison Stichting, met zijn 58 jaar aan ervaring, niet uit te leggen. En dus ging het gala van start met een optreden van Roxeanne Hazes. Zij trok het levenslied eigenhandig de moderne tijd binnen, wat haar dan ook een Edison-nominatie opleverde.
Dance
De eerste categorie die aan bod kwam, was echter dance. Daarin werden Lucas & Steve en R3HAB afgetroefd door Yellow Claw. ‘De overrompelende internationale zegetocht van deze unieke act is iets om bij stil te staan en van onder de indruk te zijn’, aldus het juryrapport. Daarin werd ook gememoreerd dat Yellow Claw van alle Nederlandse acts het grootste aantal optredens in het buitenland heeft, op de grootste podia. Zo ook bij de uitreiking, toen zij in China waren.
Daarom nam Linan Al-Hamawandi van het Barong Family-label het beeldje in ontvangst. Hij bedankte namens het duo de labels Mad Decent, Because Music, Warner, Ace Agency en alle fans in binnen- en buitenland.
Alternative
De breedte van deze categorie blijkt wel uit het feit dat hierin dit jaar drie luisteralbums het tegen elkaar opnamen. Linde Schöne en Sevdaliza moesten echter hun meerdere erkennen in Thomas Azier. Die maakt volgens de jury ‘prachtige klassieke popliedjes die ook altijd ergens verrassen, schuren, een omweg maken, waardoor de luisteraar steeds scherp en uitgedaagd blijft’.
Azier bedankte zijn broer Isa, met wie hij drie jaar aan zijn album Rouge gewerkt heeft, manager Bastian Christ, Rense van Kessel van Friendly Fire en Thijs Mantel bij Universal. “Deze is ook voor jullie,” aldus Azier.
Voorafgaand aan het volgende optreden nam spreekstalmeester Eric Corton nog even een momentje om aan te geven dat het goed gaat met de Nederlandse muziek. “Dat vierden we hier vorig jaar ook al, en dit jaar gaat het zelfs nog beter. Kijk maar naar de charts: zes van de tien bestverkochte singles van 2017 waren van Nederlandse bodem en zelfs zeven van de tien bestverkochte albums.”
Als illustratie van het talent dat Nederland rijk is, trad Wulf op. Zijn succes kwam voor velen uit de lucht vallen, maar nadat hij tweede was geworden bij een online zangwedstrijd, werd hij gevraagd de zang te verzorgen op diverse succesvolle danceproducties. Mind Made Up was zijn solodebuut en werd een grote hit, die ook bij het Edison-publiek goed in de smaak viel.
Corton haakte op dit optreden in door aan te geven dat Nederlandse muziek ook live erg succesvol is. Als aansprekende voorbeelden noemde hij Kensington (5x Ziggo Dome in 2017 en dit jaar verkopen ze de Amerdam ArenA uit), André Hazes Jr. (3x Ahoy), Vrienden van Amstel Live (14 uitverkochte shows in Ahoy) en het toenemende aantal festivals.
Pop
Een ‘zware poule’, heet dit in de sportwereld, want Ronnie Flex, Marco Borsato en Chef’Special waren met hun laatste albums genomineerd voor een Edison Pop. Flex had met in totaal drie nominaties op voorhand de beste papieren om tenminste één beeldje mee naar huis te nemen, maar deze ging in elk geval aan zijn neus voorbij. Chef’Special werd door Corton naar het podium geroepen om hun allereerste Edison in ontvangst te nemen.
Zanger Joshua Nolet bedankte de ‘strijders’ van hun management (“Jullie zijn fucking bazen en we love you”) en hun label Caroline. Hij vertelde hoe de band de nummers schreef in een nightliner op de Amerikaanse highway en dat dit album een oproep aan de luisteraar en henzelf was om nieuwsgierig te blijven naar elkaar en onderlinge verschillen. “Daarin, en in de liefde, zit sowieso het antwoord.”
Hiphop
Deze categorie wordt elk jaar zwaarder en sterker, omdat de concurrentie moordend is. “Wereldwijd is dit de muziekstroming waar het om draait, en dat zeg ik als man van zes snaren,” aldus Corton.
Ronnie Flex nam direct revanche door medegenomineerden Sevn Alias en Fresku & MocroManiac achter zich te laten. Dat leverde hem niet alleen een Edison-beeldje op, maar ook – een opvallende uitzondering op de overige categorieën – een fles sterke drank.
Flex zag deze prijs niet alleen als een overwinning op zijn directe rivalen, bleek uit zijn dankwoord. Hij heeft de sfeer in de zeven jaar sinds zijn debuut ervaren als ‘vóór of tegen Ronnie Flex’ en bedankte dan ook als eerste zijn fans. Ook noemde hij Boaz van de Beats, met wie hij al sinds 2011 samenwerkt, zijn familie en zijn label Top Notch.
Na een warm, persoonlijk pleidooi van Eric Corton voor het album Rouge van Thomas Azier, waarop hij naar eigen zeggen ‘afgrijselijk verliefd geworden is’, kwam de Edison-winnaar terug op het podium. Hij speelde de zaal stil met een alleen door piano begeleide versie van Babylon.
Nieuwkomer
In deze ‘vinger-aan-de-pols categorie’ waren Dave Budha, Naaz en Vinchenzo genomineerd. Over de winnaar schreef de jury: ‘Soms voel je het gewoon, en bij Naaz voelden heel veel mensen het: dit is een blijver, dit is een inspirerende artiest met een uitzonderlijk verhaal, een prachtige karakteristieke stem, een bijzondere krachtige en doelgerichte stijl en buitengewoon veel potentie’.
Een geëmotioneerde Naaz droeg de prijs op aan haar broer Holger, die veel voor haar betekend heeft om dit allemaal mogelijk te maken. Ook wilde zij ‘liefde gooien’ naar haar band, label Universal, producerscollectief Soulsearchin’, management CTM, haar ouders, Spotify, 3FM… ‘Eigenlijk iedereen die mij gesupport heeft’. “Ik weet niet wat ik moet zeggen guys, ik ben zo dankbaar.”
Na een korte ‘drinkpauze’ (alsof de aanwezigen zich daarvoor een gereserveerd tijdslot zouden laten aanmeten) werd het tweede deel van de avond knallend ingeluid door Di-rect. “Goede wijn behoeft geen krans,” zei Corton in zijn afkondiging, “maar hier hang ik met liefde een kransje omheen.”
Ook de resultaten van de Nederlandse muziekindustrie waren het afgelopen jaar om door een ringetje te halen. “Het aandeel van streaming in de totale muziekconsumptie is inmiddels 65% en in de verkoop van fysiek product komt 35% inmiddels voor rekening van vinyl. Dus voor wie dacht dat het een hype was: daar zijn we inmiddels wel voorbij. De LP is here to stay. Nu maar hopen dat hij ook een beetje betaalbaar blijft, zodat we nog langere tijd van de LP kunnen blijven genieten.” Daar was geen woord Spaans bij.
Datzelfde geldt voor een nieuwe Edison-categorie…
Nederlandstalig
Corton legde uit dat deze categorie bedoeld is om dat deel van het Nederlandse muzieklandschap te bedienen, dat het midden houdt tussen volksmuziek, kleinkunst en cultmuziek. Dat bleek ook wel uit de genomineerden: Roxeanne Hazes, Bløf en Spinvis. De jury koos voor Roxeanne, onder meer om deze reden: ‘Op het broeierige In Mijn Bloed vindt Hazes zichzelf opnieuw uit, als een tegelijk coole en kwetsbare popdiva die put uit rock en pop, levenslied, R&B en dance’. “Ik heb een beeldje voor jullie,” grapte Corton, refererend aan haar zwangerschap.
Nadat hij haar, na de Edison, de microfoon overhandigde, zei de zangeres: “Mij was van tevoren gevraagd een speech voor te bereiden, zoals elke genomineerde. Ik heb dat niet gedaan omdat ik er heel erg vanuit ging dat ik niet zou winnen.” Toch bedankte ze Top Notch, Melvin Produkties en haar verloofde en droeg de award op aan haar ongeboren kindje.
Videoclip
Het is nog steeds belangrijk om je als artiest ook via beeld te presenteren. In het YouTube- en social mediatijdperk misschien zelfs belangrijker dan vroeger. Vandaar dat deze categorie nog steeds relevant is voor de Edisons. De genomineerde clips bewezen nog maar eens waarom: Boef – Habiba (regisseur: Madja Amin), Naaz – Words (Folkert Verdoorn) en Someone – The Deep (David Spearing).
Deze (en nog een andere) nominatie van Boef veroorzaakte begin dit jaar overigens nog wel wat opschudding. Jurylid Bart Wijlaars (en/of zijn werkgever, De Telegraaf), vond dat deze nominaties moesten worden ingetrokken na de inmiddels veelbesproken ‘kech’-uitspraken van de rapper. Toen besloten werd daar geen gehoor aan te geven, stapte de muziekjournalist uit de jury. De overblijvende juryleden waren voorzitter Ruud de Wild (dj NPO Radio 2), Annemieke Schollaardt (dj NPO Radio 2), Dieuwertje Heuvelings (playlistcurator en editor Spotify NL), Menno de Boer (music director/program manager/dj Radio 538), Saul van Stapele (muziekjournalist voor o.a. NRC) en Diederik van Zessen (music director en waarnemend zendermanager NPO 3FM).
Terug naar echt belangrijke zaken: de Edison in de categorie videoclip ging naar Folkert Verdoorn. Hij noemde de prijs ‘een mooie meevaller na de roerige draaidagen voor deze clip’. Die vonden plaats in de vrieskou, met 20 trillende tieners als figurant. “Maar goed, het is uiteindelijk nog best een aardige video geworden,” zei Verdoorn met gevoel voor understatement.
Rock
Een voor de hand liggende keuze is niet per se een slechte keuze. Want hoewel Paceshifters zich in negen jaar hebben ontwikkeld tot een van de beste rockbands van Nederland en Sue The Night een zeer veelbelovend debuutalbum heeft uitgebracht, is het tegen Di-rect moeilijk opboksen. Zowel live (zoals de band eerder op de avond al bewees) als ‘op plaat’. Vooral omdat het van die muzikale omnivoren zijn, die zich elk genre schijnbaar moeiteloos eigen maken. Of zoals het juryrapport vermeldt: ‘Op Rolling With The Punches wordt geflirt met soul, Northern Soul en funky riffs, zonder dat de rockbasis die we al jaren kennen van de band vergeten wordt. (…) De jury waardeert het lef, en benadrukt met deze Edison de waardering voor de constante vernieuwing’.
Spike nam het beeldje in ontvangst met een “Hè hè” vanuit zijn tenen. Dat zit zo: “We bestaan nu ruim 18 jaar en in 2003 stonden we voor het laatst hier om deze mooie prijs in ontvangst te nemen. Negen jaar geleden kwam Marcel (Veenendaal, de opvolger van eerste zanger Tim Akkerman, WS) bij de band en dit is de allereerste Edison die we met Marcel winnen.” Veenendaal vulde daarop aan: “We doen het liever keihard niet goed, dan heel veilig wel goed.” Bassist (sic) Bas van Wageningen trok vervolgens een door hem ontdekt thema van deze avond door en bedankte in navolging van Thomas Azier en Naaz zijn broer, die het album van Di-rect geproduceerd heeft. “Dat is het bewijs dat je je shit dicht bij jezelf moet houden. Keep it in the family!”. Ook bedankte hij uitgever Tony Berk, naast hun boekhouder de enige die al die jaren onderdeel van het team geweest is.
In tegenstelling tot Di-rect heeft Naaz nog maar een kort muzikaal verleden, maar met haar live optreden bewees zij een grote toekomst voor zich te hebben. Met haar band speelde ze Words en haar nieuwe single Loving Love.
Volksmuziek
Roxeanne Hazes mag haar muziek een nieuwe wending gegeven hebben, maar haar broer André is de volksmuziek trouw gebleven en werd daarvoor beloond met een nominatie voor zijn album Wijzer. Ook Aangenaam van Nick & Simon haalde de shortlist, maar Tino Martin ging met de eer strijken, dankzij zijn album Hoe Ik Het Zie. Dit is hoe de jury het zag: ‘Het is volksmuziek die leeft, die verrast, en tegelijk is ieder nummer na de eerste luisterbeurt al mee te zingen. (…) Tino Martin mag wat betreft de jury dankzij Hoe Ik Het Zie voortaan in één adem genoemd worden met de allergrootsten in het genre’.
De zanger won deze Edison twee jaar geleden ook, en herinnert zich dat hij toen dacht: ‘Zal dit de eerste keer zijn of de laatste keer?’. “Ik heb samen met Studio One keihard gewerkt om dit vast te houden en dat is hiermee beloond. Daar komt bij dat thuis iemand zit waar ik zielsveel van houd, maar die ongeneeslijk ziek is. Dat ik de Edison dit jaar pak, geeft hem extra waarde, omdat zij hier nu nog getuige van is.”
Oeuvreprijs
Als een duveltje uit een doosje stond opeens Pepijn Lanen van De Jeugd van Tegenwoordig op het podium. Hij vertelde, duidelijk onder de indruk van zijn taak, dat hij op 12-jarige leeftijd kennismaakte met ‘taaltemmer en woordvirtuoos’ Peter Kops, oftewel Extince. Hij bewierookte ‘de swing van de zinnen, de panache waarmee het gebracht werd en de zelfverzekerde nonchalance’. En dat vindt hij niet alleen, zo bleek ook uit een ingezonden tekst van Frits Spits, die Lanen voordroeg. Spits noemt hiphop daarin ‘de meest boeiende, meest vernieuwende vorm van jongerencultuur van de laatste decennia’, omdat jongeren altijd voorgaan in verandering. ‘Peter Kops stond mede aan de basis van die vernieuwing. (…) Als er iemand een oeuvreprijs verdient, iemand die zich al 34 jaar bezighoudt met hiphop, dan is hij het wel’. En daar was dus nog een duveltje uit een doosje: Extince kreeg dit jaar de Edison Oeuvreprijs.
Uiteraard nam de Exter-O-Naldus het beeldje persoonlijk in ontvangst. “Ik voel me goed,” vertrouwde hij de aanwezigen al gelijk toe. In de coulissen had hij blijkbaar een slokje Spraakwater genuttigd, want hij nam uitgebreid de tijd om ongeveer iedereen te bedanken die in die 34 jaar zijn pad gekruist heeft. Zijn moeder, vader, broertje en kinderen, maar dat was slechts een opmaat, want hij vervolgde: “Bijna alle Nederlandstalige rappers zijn weleens naar me toegekomen van ‘Extince, dank je wel, want zonder jou…’. Je weet toch. Ik wil mijn respect betuigen aan alle mensen waarvan ik zeg: ‘Zonder hen…’.” Een bloemlezing uit zijn lijst met namen: Electric Boogie Men (“Jullie zijn de eerste stenen van de hiphoppiramide in Nederland”), The Original Dynamic Rockers, Alex & The City Crew, MC Miker “G”, Peter Slaghuis, Neef Steef, Next Chapter, DJ All Star Fresh, Tony Scott, Def Rhymz, Def P. (“de lijst is lang en hij gaat maar door,” constateerde Extince zelf ook al), Top Notch, iedereen bij Jan Vis, de hele Edison-crew… “and last but definitely not least: dank je wel aan mezelf, voor het geloven in mezelf!”
…waarna Eric Corton er een strikje om bond met de opmerking ‘Je zou bijna denken: en Julio Iglesias dan?’.
Het was hierna bijna onmogelijk het evenement op hetzelfde niveau voort te zetten, maar gelukkig waren twee van de belangrijkste categorieën tot het laatst bewaard:
Song
Zeker tegenwoordig gaat het allemaal om liedjes, dus dit is een prestigieuze categorie. Krantenwijk van Lil’ Kleine feat. Boef en Scared To Be Lonely van Martin Garrix feat. Dua Lipa moesten het daarin uiteindelijk afleggen tegen Mind Made Up van Wulf. De jury spreekt van ‘een nummer dat kracht put uit rake eenvoud en herkenbaarheid en dat op alle radiostations en streaming platforms met open armen werd ontvangen. (…) Ook valt de pure sound en sterke, expressieve zang van Wulf op, waardoor het liedje bij iedereen meteen binnenkomt’.
Helaas had ook hij geen dankwoord voorbereid, maar hij roemde wel zijn producer Jens Munnik. Die had hem drie, vier jaar geleden onder zijn vleugels genomen zonder te praten over geld, maar puur op basis van zijn vertrouwen in Wulf als artiest.
Album
Hoewel het publiek in toenemende mate voor liedjes kiest, is een album voor veel artiesten nog altijd het hoogste goed. Voor hen is de albumcategorie bij de Edisons dus nog altijd van grote waarde. Dat bleek ook wel toen Eric Corton de naam van de winnaar uitsprak. En dat was niet Jeangu Macrooy voor zijn album High On You of Thomas Azier voor diens Rouge. Nee, de Edison voor het beste album van het afgelopen jaar ging naar Rémi van Ronnie Flex. Daar hoort dan ook een wervelend juryrapport bij, waarin betitelingen als ‘zeldzaam meesterwerk’, ‘genre-overstijgende groeibriljant’, ‘ongekend kwetsbaar’ en ‘authentiek, zoekend, experimenterend en inspirerend’ over elkaar heen buitelen.
Ook Flex zelf was hoteldebotel van zoveel lof. “Ik zei backstage steeds tegen mezelf: ik ga dit niet winnen, ik kan dit niet winnen, het is niet voor mij weggelegd om dit te winnen. Ik wil DJ Polska en Boaz van de Beats bedanken. Zij gaven me eten toen ik geen geld had om te eten. Mijn opa en oma die me hebben opgevoed, mijn mams, mijn broertje, ik wil zelfs mijn vader bedanken.” Maar de meeste eer viel Boaz te beurt, die door Flex op het podium geroepen werd. “Ik werk al 11 jaar met hem samen en wil nooit met iemand anders werken.” Over het productieproces zei Boaz: “Ik heb me heel dienstbaar opgesteld, omdat ik helemaal vertrouwde op Ronnie zijn keuzes. Dit is dan ook vooral een Ronnie Flex-album.”
Wie anders kon de avond beter afsluiten dan Ronnie Flex zelf? Hij gaf een opzwepend optreden, waarbij elke keer dat je met je ogen knipperde het podium weer voller geworden was. Uiteindelijk stonden er 12 muzikanten, evenveel als het aantal Edisons dat deze avond was uitgereikt.
De plaats van handeling was opnieuw de Gashouder op het terrein van de Westergasfabriek in Amsterdam. Die was sfeervol aangekleed in het thema ‘botanique’, wat ook de dresscode was. Een hele uitdaging voor de genodigden, die door vooral veel vrouwelijke bezoekers creatief was ingevuld. Zo werd het een avond met een frisse afdronk, in een thema dat aansloot bij een weer ontluikende muziekindustrie. Hopelijk staan de bloemen volgend jaar weer in volle bloei.
Werner Schlosser